Echte dokters huilen ook

Door een kapitale blunder in het lab werd de kans op onze eigen designer baby gedecimeerd. Zaad dat vlak voor de chemo’s is ingevroren werd door één of andere onverlaat in het lab veel te vroeg ontdooid. De microbioloog legde uit hoe dat kwam. Al wist hij ook niet hoe dat kon gebeuren. De IVF arts zat erbij en moest huilen. Dat hebben wij, na zoveel artsen, nog nooit eerder meegemaakt. Een arts die huilt. Je mag het onprofessioneel vinden, maar op het moment dat wij met onze boosheid geen raad wisten was er de huilende arts die daarmee liet merken dat alles ondanks de protocollen, de normen en de controle nog lang niet zo maakbaar was. Ze was ook maar een mens. De beste troost die we hadden kunnen krijgen.

Menselijk

Bij het lezen van het nieuwe boek Echte dokters huilen ook moest ik vaak aan ons moment in de spreekkamer denken. Interventieradioloog Warner Prevoo beschrijft alsof je in een achtbaan zit zijn ervaring als dokter die zelf kanker krijgt. Er gaat een wereld voor hem open. Een ervaring die hem tot een beter arts kan maken, want dokters weten nooit zoveel van de ziekte als de patiënt. Op een aangrijpende manier ontdekt hij dat menselijk zijn iets anders is dan normaal.

Nooit gelukkig zonder zorgen

Dit boek leest alsof Kluun nu zelf kanker krijgt. Dat moet je niet verkeerd opvatten, want het leven van Prevoo is door Karin Overmars heel goed opgeschreven. Hij is een bartype, een scharrelaar, een feestbeest. Er zijn zoveel scenes waarin ze dat met prettige dialogen zeer beeldend weergeeft. Je hebt dit boek in één dag uitgelezen. Het is niet de snelheid en de stijl waar ik een probleem mee heb, maar vooral het ideaal dat hij bezigt: Je kan je eigen leven vormgeven. Zodra de dood hem op de hielen komt kan hij dat niet meer waarmaken. Hij is nooit meer gelukkig zonder zorgen. Alhoewel, de drank vloeit rijkelijk, hij fietst nog keihard door Amsterdam, hij zeilt op zee, tilt tientallen kilo’s in de sportschool en beklimt de Tafelberg in mum van tijd. Dat zijn dingen waar ik alleen maar van kan dromen.

Ziek zijn doe je alleen

Het is voor mensen die alles van het leven denken te kunnen maken lastig voor te stellen dat de dood ons allemaal op de hielen zit. In het boek Beter worden is niet voor watjes beschrijft Danielle Pinedo zo treffend: “Wie zijn ego wil opkrikken moet levensbedreigend ziek worden.” Dat geldt ook voor Warner Prevoo als hij zegt dat kanker het toppunt van eenzaamheid is. “Ziek zijn doe je alleen.” Maar ondertussen weet hij zich omringd door vele vrienden. Het is zijn ervaring, maar ik heb me nog nooit zo gedragen gevoeld sinds ik ziek ben. De kans op een oplossing mist hij, want je moet op je eigen houtje in het reine komen met je sterfelijkheid. Misschien helpt het als hij net zo’n briefwisseling tussen kankerpatiënten opzet als Danielle Pinedo en Bart van Eldert in hun boek. Ziek zijn kan ook samen.

Waardevol

Het zijn de hoofdstukken waarin hij als dokter met de patiënt samenkomt die weten te raken. Dat zijn bespiegelingen die vooral de zorgverlener zal helpen. Ik kan dan ook niet lang kritisch blijven over dit boek. Echte dokters huilen ook leest als een razende en biedt de arts die te maken heeft met ernstig zieke mensen echt hulp in hun werk. Dat maakt dit boek alleen al waardevol.

Mijn favoriete boek over ziek zijn van 2018 is: Beter worden is niet voor watjes. Daar heb ik ook een recensie over geschreven.