Testament

Het bezoek van de notaris die op 28 december Roos en mij het samenlevingscontract en testament liet tekenen was ook een feest. De dame van het gereformeerde slag was met de trein uit Apeldoorn gekomen. Zeker tweede klas. Ze wist niet wat ze zag. Een mannetje volop aan de morfine alleen op een kamer. Zijn vriendin en vader ernaast. Het tekenen van de papieren moest rust geven. Het kon zo maar eens mislopen en dan was er in ieder geval iets geregeld. Iets geregeld? Maar tegelijkertijd was voor haar ook niet zeker of ik wel helemaal begreep waar het over ging. Smoezelige deals worden ook altijd onder invloed gemaakt. Dat zag je in de films over de Italiaanse mafia telkens weer voorbij komen. Dit was anders, ik was niet wakker, ik praatte sloom, maar had wel door dat ik dit moest en wilde doen. Mijn vader nam als Don Corleone de vertwijfelde kandidaat-notaris mee naar de gang en verzekerde haar dat dit goed was. “Je leest geen verkorte versie op en desnoods doe je er de hele dag over.” Met mijn wolkige hoofd kon ik zelfs nog een wijziging aanbrengen. Nee, ik was nog niet van lotje. Daarmee werd het voor haar duidelijk dat er getekend kon worden. Ga maar gauw met de trein naar huis!

Waarden en wijsheid

Het is misschien iets waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn. Je leeft toch nu en waarom zou je je druk maken over wat er moet gebeuren als je er niet meer bent? Sinds ik mijn testament heb opgesteld werk ik ieder jaar een document bij over alles wat er geregeld moet worden als ik dood ben. Dat zijn materiele zaken zoals de bedoeling van mijn beleggingen en wat er bijvoorbeeld moet gebeuren met mijn boekenverzameling. De filosofie en mythologie krijgt mijn broer en de rest is voor de liefhebber. Maar wat ik nog veel belangrijker vind is om op te schrijven hoe ik de opvoeding van mijn dochter voor mij zie. Ze was nog maar een paar dagen oud toen ik met een levensbedreigende bloedvergiftiging op de IC belandde. Het was niet de angst voor de dood, maar vooral het idee dat ik niets meer voor haar kon betekenen wat mij toen verontruste. Natuurlijk komt het leven op haar zelf aan. Ze maakt haar eigen keuzes en ze moet zelf een weg vinden door haar problemen. Maar als ik haar iets van mijn waarden en wijsheid kan meegeven dan kan ik gerust afscheid nemen.

Focus

Door zo bezig te zijn met je eigen sterfelijkheid help je jezelf niet alleen in het afscheid nemen, maar geef je vooral het leven meer betekenis. Ik heb van mijn jaarlijkse oefening geleerd dat ik zoveel dingen nu al helemaal niet meer nodig heb. Door bijvoorbeeld afscheid te nemen van mijn enorme platencollectie hoef ik dat straks niet over te laten aan anderen. Wat een opgeruimd gevoel dat geeft. En de focus die het je oplevert. Werken aan je testament is dus niet alleen handig om te bepalen wat er straks moet gebeuren, maar ook hoe je nu prettiger kan leven.

Documentje

Doorgaans vechten we tegen het feit dat we doodgaan. Of erger, we zijn het simpelweg aan het negeren. Maar juist het idee dat je er straks niet meer bent geeft je leven zo’n enorme betekenis. Nou hoef je niet naar een stugge notaris te gaan om je leven te ordenen. Zo’n één of twee keer per jaar een documentje uitwerken op de computer volstaat. Voor dat kleine beetje tijd wat je erin steekt krijg zoveel levensruimte terug.

Vond je deze blog interessant? Lees dan ook De strategie van loslaten

Een aardig begin is een playlist maken met je begrafenismuziek. Dat is muziek die niet eens gedraaid hoeft te worden. Gewoon een lijst met de muziek die jou definieert. Zo’n lijstje heb ik ook gemaakt. Daar staat mijn lijflied So Young van Suede bovenaan. Thuis kunnen we al janken als de songs van Blur of David Bowie langskomen. Maar het mag ook een tikkeltje absurd met Another one bites the dust of de Bohemian rhapsody van Queen. “I don’t want to die, sometimes I wish I’ve never been born at all!” Heb je tips, dan zet ik ze op de playlist.