Duurzaam leven

Aangeschoten door de tijdelijkheid van het leven zag ik in dat er zoveel niet toe doet. Daar heb ik echt geen Waddenstrand vol rotzooi of stikstofcrisis voor nodig gehad. De dood kwam te vaak te dichtbij en zo wist ik dat ik niets had aan mijn bezittingen. Het enige wat telde was de volgende generatie, want van mij werd toch niets meer gebakken. Dus, de volle platen en boekenkasten gingen in de verkoop, nieuwe kleding koop ik nog maar zelden, al het afval moet gescheiden worden, eten doe ik overwegend biologisch en de boodschappen doe ik met de fiets. Je mag me een model burger kunnen noemen, maar in werkelijkheid leid ik alles behalve een duurzaam leven.

Chemisch afval

Het ging een paar jaar geleden mis. Gewoon een griepje, maar de dokter zei dat ik leukemie had. Kanker in mijn bloed. Niets om me druk over te maken, want het was zo goed te behandelen. Met de eerste zakken bloed die ik kreeg had ik nog een gevoel dat menselijk materiaal bijzonder goed gerecycled werd, maar toen begon de ellende. Zakken chemisch afval werden door mijn lijf geperst waarna ik de overschotten zonder nadenken het riool in stortte. Misschien dat er in de zee haringen met leukemie rondzwemmen, dan zijn zij er misschien mee geholpen, maar in de natuur wordt ziekte vaak opgelost met de dood.

De pest

Ik leef net als honderduizenden anderen gewoon door en we slikken ons helemaal wezenloos aan de pillen waarvan de doordrukstrips niet te hergebruiken zijn. En wat te denken van die vele infuuszakken, proefbuisjes, naalden en pillenbekers? Alles wordt weggeflikkerd. Alsof dat het ergste is. Kanker wordt misschien beter te behandelen, maar al die mensen die de kanker overleven zijn de pest voor de economie. Gewoon kortharig werkschuw tuig. Met een uitkering kunnen we verder leven en alleen maar vragen, vragen, vragen en niets geven.

Bruno

Ik geloof dat onze minister van medische zorg Bruins, ik mag Bruno zeggen, het al heeft begrepen, hij zorgt er persoonlijk voor dat de farmaceutische industrie de pillen voor chronisch zieken niet levert. Het kost allemaal veel te veel geld. Bruno moet een hekel hebben aan mensen die in kanalen zwemmen of op bergen fietsen om geld op te halen zodat er nog veel meer mensen chronisch ziek worden. Die dagdromers denken dat de wereld beter af is zonder kanker.

De wereld redden

De beschaving zit ons veel te veel in de weg. Echt duurzaam leven kan niet door de maximum snelheid omlaag te schroeven. Wie respect heeft voor de natuur laat de natuur zijn gang gaan. Daarom is het beter dat we allemaal in een stoet van rollators, rolstoelen en ziekenhuisbedden naar het Malieveld trekken. Laat ons daar alsjeblieft aan ons lot over. Dan kunnen we stervend de wereld redden van pijnlijke bezuinigingen en smeltende ijskappen. Cremeer ons niet, maar begraaf ons onder de PFAS. Wat zal er dan een ruimte overblijven om zorgeloos van onze prachtige bossen te genieten!

Vond je dit verhaal interessant? Lees dan ook: Testament