Stare Down

Geheel tegen mijn principes gingen we afgelopen weekend met de auto boodschappen doen. Iedere beweging die ik kan maken moet ik doen. Alleen niet wanneer het regent. Mijn dochter en ik stapten uit bij de parkeergarage en ze werd meteen aangevallen. ‘Wil je niet aan mijn auto komen!’ zei de eigenaar van de auto naast ons. Zijn bezit was belangrijker dan gevoel voor redelijkheid en fatsoen. Ze kwam geschrokken naast mij staan en het enige wat ik deed was hem rustig aankijken, waarna hij bedeesd in zijn onbetaalbare wagen stapte en wegreed.

Plaatsvervangende pijn

Ik geloof dat ik voor haar een soort van plaatsvervangende pijn voelde. Een meisje van zes jaar zo vijandig benaderen. Ze vond het inderdaad niet zo leuk en ging vervolgens vrolijk huppelend de markt op. Ondertussen liep mijn hoofd over. Voor zijn smoel slaan was met mijn fysiek geen optie. Laat staan dat ik zo een goed voorbeeld zou zijn. Gewoon wijzen op zijn toon had toch wel gekund? Ik wilde helemaal geen problemen. Met mijn stare down had ik uiterst stoïcijns gehandeld: Niet zo zijn als de ander en je niet laten raken door onrecht.

Perceptie

Zo kan ik het weer mooi verpakken. Mijn hart ging tekeer en ik kon me niet neerleggen bij mijn oplossing. Beter was het om niet zo te twijfelen. Het was toch goed zo? En zo gaat het mijn hele leven al. Een levensbedreigende ziekte heeft niets veranderd aan mijn onrust en veeleisendheid. Ook wanneer ik hoor dat ik er zo goed uit zie, dat ik zo goed kan praten over mijn patiëntenleven, dan is dat allemaal perceptie. In mij blijft de volkomen onnodige spanning zitten.

IJskoud

Vanmorgen op het perron zag ik iemand waarvan ik hoopte hem nooit meer te zien. Hij zag mij ook en bekeek me van een afstand. Nu kan ik het behoorlijk teleurstellend vinden dat mijn binnenwereld niet overeenkomt met de ervaring van anderen. Het lukt me op dit soort momenten om de twijfel en onrust weg te werken en de gêne op het gezicht van die lapzwans te toveren met mijn ijskoude stare down. Gevoed door de complimenten over mijn persoon lukt het me even om macht uit te stralen. In de trein sloeg mijn hart weer over. De wereld is een theater waar alleen de beste acteurs presteren.

Vond je dit verhaal interessant? Lees dan ook Tafelmanieren