Zijn we een team?

Wie mij volgt via de social media kan het niet zijn ontgaan dat ik amper hersteld van een alvleesklierontsteking met een longontsteking het ziekenhuis weer op kon zoeken. Dat klinkt heftig, maar het zijn klappen die ik na ruim vijf jaar ziekte wel op kan vangen. Dat wil zeggen mentaal. Het lichaam blijft een krakende wagen. Daar kan ik niets aan veranderen. Ik blijf een fulltime patiënt en aan wie kan je het ziekzijn het beste overlaten dan aan de professional?

Professioneel patiënt

Als professional weet ik hoe ik mijn weg moet vinden binnen het zorglandschap. Medicijnen regelen, bloedonderzoek laten doen, een ct-scan en omgaan met veel verschillende zorgverleners. Het lijkt routine geworden, maar het is nog regelmatig hard werken om de dingen goed geregeld te krijgen. Ziekenhuizen zijn gecompliceerde organisaties die het met hun manier van werken de patiënt niet makkelijker maken. Dat begrijp ik, maar door me juist meewerkend, open en duidelijk op te stellen hoop ik het ook te bestrijden.

Wil je dat even checken?

Het gebeurde onlangs dat mijn meedenken totaal niet gewaardeerd werd. Voordat ik van de spoedeisende hulp op de afdeling belandde vertelde de dokter mij dat er de volgende ochtend bloedonderzoek gedaan moest worden. Toen dat niet gebeurde, attendeerde ik de verpleegkundige erop. Zij vertelde me dat de dokter er niet om had gevraagd. En zelfs toen ik vroeg: “Wil je dat dan even checken”, vond ze het niet nodig om dat te doen. “Als de dokter geen aanvraag heeft gedaan, dan is het ook niet nodig.” Ze stond er twee uur later wat beteuterd toen de dokter op zijn ronde vroeg of er al bloeduitslagen bekend waren.

Ik ben de kapitein en jij de stuurman

Het is maar een klein voorval. Voor het ziekenhuis niet echt een calamiteit. Helaas heb ik heb er genoeg meegemaakt om te zien dat dit een giga probleem is. Als patiënt moet je met zoveel mensen aan je bed keihard werken. Met de huisarts, de ambulanceverpleegkundigen, de spoedeisende hulp, de verpleging, de radiologie, de coassistenten, de catering en de almachtige artsen. Als doorgewinterde patiënt probeer ik met iedereen een team te vormen. Mijn devies is: Ik ben de kapitein en zij zijn de stuurman.

De patiënt als productiemiddel

Maar wat nou als je die ervaring niet hebt, je niet zo mondig bent of de hele wereld van de zorg je vreemd is? Dan is het voor het ziekenhuis het makkelijkst dat je als productiemiddel in vastgeklonken protocollen zo snel mogelijk het ziekenhuis weer uitgebonjourd wordt. De verzekeraar betaalt en daar sta je als patiënt maar een beetje tussenin te lummelen. Dat klinkt zuur. En het is absoluut niet mijn stijl om te klagen. Daarom één simpel advies aan de nieuwe patiënt en de zorgverlener. Vorm een team en neem elkaar serieus. Hoe kort je elkaar ook ziet. Hoe druk je ook bent. Hoe ziek je ook bent.

Vond je deze blog de moeite waard? Lees dan ook: Tutten! Tutten! Tuten!