Abnormaal is normaal

Mijn huisarts kreeg wel eens mensen met een griepje in zijn praktijk: “Dokter, geef me alsjeblieft een stootkuurtje prednison. Ik heb een deadline op het werk en ik kan nu echt niet ziek zijn.” Als je ziek bent, dan heb je niet zoveel te kiezen. Ik heb drieënhalf jaar aan de prednison gezeten. Vooral om de deadline maar uit te stellen. Nu verzet mijn lichaam zich weer tegen de stamcellen van mijn zus en ben ik na een jaar prednison-vrij opnieuw het wonderlijke paardenmiddel aan het slikken. Dat is voor eventjes leuk, maar het duurt me te lang. Het houden van de maat gaat me slecht af. Maar ik wil wel de moed hebben om wat notities uit mijn dagboek van 2013 met jullie te delen. Dat doe ik om te laten zien hoe hoge doses prednison je hele wezen kunnen veranderen. Dat hoe meer je jezelf wilt beheersen door alles bij het normale te houden je je nog sneller verliest. Abnormaal is in tegenstelling tot wat velen denken juist heel normaal.

Senses Working Overtime – XTC

Zo lang die prednison iedere dag met hoge doses door mijn lijf stroomde werd ik onderdrukt door mijn zinnen. Tijdelijk of niet, de effecten van het langdurig gebruik maakte dat ik helemaal niet meer wist wie ik was. Ook anderen wisten er geen raad mee. De ene bui was de andere niet: Prader willi, tinnitus, borderline, maanziekte, pleinvrees, schizofrenie, autisme, afasie of myotone dystrofie. Voor iedere gelegenheid een ander syndroom.

Aanvankelijk leken de bijwerkingen een uitkomst. Toen ik het begon te gebruiken voelde ik me binnen de kortste keren enorm sterk en wakker. Met die kunstmatige energie dacht ik alles aan te kunnen en die slapeloze nachten gaven me zoveel meer tijd om alles te doen wat ik nog even wilde doen. De boom in mijn tuin werd met de hand gekapt, het huis werd schoongemaakt en iedere dag las ik een boek. Maar net als met teveel stress werkt het gebruik als een sloophamer. Ik moest mijn acties constant doseren, maar mijn verstand werd overstemd door de ondoorgrondelijke wil die door mijn lichaam gierde.

Dat had zijn plezierige momenten. Zoals toen ik voelde dat ik extreem rijk zou gaan worden. Nadat het lot van de zeldzame ziekte mij had getroffen, zou er ook snel een jackpot gewonnen worden. Of anders met één geniaal idee een florerende handel opzetten. Wel een handel waar ik in een Mercedes Vito kon rondrijden, want die busjes vond ik ook ineens machtig mooi. Ik was in staat om bij de lokale Vito dealer een hyperdeluxe uitvoering te bestellen. Zo ver is het er gelukkig – of helaas – niet van gekomen.

Op eten na kon ik mijn aandacht niet op één ding houden. Oh jongens, die vraatzucht heeft mijn hele denken over de voedingsindustrie overhoop gegooid. Eerder moest ik niets hebben van fastfood restaurants, maar met mijn niet te stillen honger waren ze ineens een uitkomst. Onderweg naar het ziekenhuis zaten er drie op de route. De afstand ertussen was precies genoeg om ze allemaal te bezoeken. Bij de supermarkt ontdekte ik de snoepafdeling. De gekleurde variatie van tum tummetjes, de harde buitenkant en de zachte drop binnenin de tikkels, Parijse gom, trekdrop dat je poep zwart kleurt. Snoep van allemaal indrukwekkende texturen, kleuren en smaken waar menig restaurant nog wat van kan leren. Eten zonder je druk te maken of het wel gezond is, dat maakt gelukkig. Echt gezond was het natuurlijk niet. Mijn hematoloog wees me er op dat ik meer kans had op suikerziekte. Het was beter om suiker te mijden en meer vis te eten. Vitamine D was ook heel belangrijk, want bij langdurig gebruik zouden mijn botten broos worden. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik zelf een knapperig koekje zou worden.

Hoeveel ik ook at, ik kwam er niet van aan. Het enige dat mijn lijf vasthield was vocht. Vocht op de verkeerde plaatsen. Mijn buik bolde zo snel op dat ik dat wat eronder hing alleen nog op de tast kon vinden. Die Biaffra kwab zat behoorlijk in de weg. Door de plotselinge zwelling kreeg ik donkerroze striae rond mijn navel. Het zag er precies zo uit als het logo van Monster Energy. Dat was wel van toepassing op het gebruik van het paardenmiddel prednison. Er zijn reclamebureaus gespecialiseerd in lichaamsadvertenties. Daar moest ik maar eens contact mee opnemen. Kon ik op deze manier misschien een Vito verdienen? Maar ik zou vast afgewezen worden, want die giegel van mij zwol ook op. Met een uitdrukkingsloos gezicht als Family Guy’s Glenn Quagmire kon ik niet meer door als een aantrekkelijke vent. Van schaamte durfde ik de mensen niet meer in de ogen aan te kijken.

Mijn hoofd, dat voelde alsof het dik ingepakt was met watten, bonkte de hele dag alsof ik door een kudde olifanten achterna werd gezeten. Alle geluiden bleven maar in mijn hoofd hangen. Vanaf het moment dat mijn vriendin de zoetjes in haar thee deed, hoorde ik de hele dag het geklik in mijn hoofd. Het geklikke klik klonk weken door in mijn hoofd. Daarom was het geen verrassing dat er dagelijks emotionele uitbarstingen van verdriet of agressie waren. Marlon Brando zei dat je nooit moet toestaan iets te voelen, want je voelt altijd teveel. Misschien heeft hij wel gelijk. Maar ik kon dat wat er door mijn lijf heen gierde niet langer dan de werking van één slaappil onder bedwang houden. Op vaste tijden probeerde ik me via meditatie terug te trekken van mijn zintuigen. Daar werd ik rustiger, maar niet geruster van. Het opgejaagde gevoel en de schaamte bleef, terwijl de interesse voor harakiri groeide. De buik opensnijden en vervolgens ijskoud het hart.