Eruit halen wat erin zit

Om te herstellen van de behandeling ben ik net als vele anderen op de racefiets geklommen. Terwijl ik alleen over de Veluwe dender, speel ik tour de Fransje. Met de beperkte voorraad doping die ik nog slik waan ik me de opvolger van Lance Armstrong. Voor mijn gevoel ben ik al een heel eind op weg om weer zo topfit te worden als voordat ik ziek werd. Dus om dat te testen deed ik afgelopen weekend mee met een toertocht. Voor het eerst reed ik mee met een groepje geoefende renners. Ik kondigde al aan dat ik nog niet zo hard kon, maar eenmaal op de fiets wilde ik me niet laten kennen en gaf er een snok aan. Natuurlijk hield ik dat de geplande 100 kilometer niet vol en hing ik binnen de kortste keren aan het elastiek. Het opvolgen van Lance Armstrong laat ik maar over aan de professionals, laat mij nog maar even aanmodderen.

Focus on the dance, not on the disease

Als gelegenheids-boeddhist kon ik me gedurende mijn herstel moed in praten door te stellen dat in de beperking de vrijheid schuilt. “Het is wat het is en ik moet vooral leven in het nu” zei ik dan. Er is veel wat je simpelweg moet accepteren. In Nederland wordt dat accepteren heel gemakkelijk gemaakt door de nodige sociale vangnetten. Of verwar ik accepteren nu met luiheid? Want juist als je beperkt bent weet je dat er nog zoveel bewegingsruimte is. Dus zodra ik me ging voorstellen hoe mijn leven zou moeten zijn, kon ik ook de discipline opbrengen om er wat van te maken. De situatie waar je in zit hoeft immers geen onontkoombare greep te zijn. Ook al wordt het nooit meer zoals het was en ook al is het wat het is, dan nog kan je er alles uit halen wat erin zit.

Geen genoegen nemen met wat het lijkt

Aan de lijdensweg van de ziekte had ik genoeg en hoef daarom niet zes keer een Franse Alp te bedwingen, mijn grens lag bij een tocht van 100 kilometer. De start was te voortvarend en al gauw raakte ik mijn groepje kwijt. Gelukkig liet iemand zich terugzakken om me uit de wind te houden zodat we samen weer konden aanhaken. Zo buffelden we in hoog tempo door naar de eindstreep. Als het is wat het is, dan is dat behoorlijk fit. Zo versteld van de veerkracht van mijn lichaam, was die tocht een lesje grenzen verleggen geworden. In mijn eentje had ik het nooit kunnen volhouden, laat staan dat ik zo’n snelheid had kunnen volhouden. Wil je er uit halen wat er in zit, dan kan dat alleen maar samen en door nooit genoegen te nemen met wat het lijkt te zijn.

Mijn fietsactiviteiten volgen op Strava