Nieuwe vanzelfsprekendheid

Het was niet te negeren. Er waren mensen om je heen die veel te jong ziek werden en dood gingen. Anders zie je het wel bij hen die ouder dan jou waren. Zoals mijn moeder en mijn vader. De kanker bleef zoiets onwezenlijks dat ik er het liefst voor weg wilde lopen. Toen ik zelf aan de beurt was, viel er niet aan te ontkomen. Maar het is niet zo dat je meteen begrijpt wat je overkomt. Als nieuw lid van de kankerfamilie leek het aanvankelijk een carrièremove. Niet zeuren, niet klagen, aanpakken en doorgaan.

Kankerfamilie

Je hebt geen ontnuchterende koude douches van Wim Hof nodig om te beseffen dat al je vanzelfsprekendheid is verloren. De ambulance bracht me naar afdeling 3B van het VUmc in Amsterdam waar ik zonder ballotage werd opgenomen in de familie. Met een paar lijnen in mijn aderen, een kale kop en een infuuspaal als trouwe hond aan mijn zij was ik een volwaardig lid geworden. Daar op 3B kwam er net zo vaak één bij, als dat er iemand tussenuit kneep. En gelukkig waren er ook overlevers waar ik een voorbeeld aan kon nemen. Ik sliep in quarantaine in een speciale flowkamer. Zo’n tien jaar voor mij lag Maarten van der Weijden in dezelfde kamer bijna te sneven. Hij haalde daarna door heel hard te zwemmen een gouden Olympische medaille.

Kankermoe

Zo’n wederopstanding was misschien een stoer verhaal. En ook zes keer een Franse alp op fietsen doet niemand je na. Maar als je ziet hoe Lance Armstrong door de mand viel, dan kan je die ziekte nooit gebruiken om van jezelf een held te maken. “Al die verhalen die anderen moeten raken, wat een poppenkast” dacht ik. Opgenomen in mijn nieuwe familie was ik binnen de kortste keren kankermoe. Nee, laat mij dan gewoon doorgaan met waar ik mee bezig was en vergeten wat me was overkomen.

Hoe te leven

Misschien is de ziekte nu overwonnen, maar het enige dat ik ben vergeten is wat ik ben verloren. Doorleven is lang niet zo makkelijk als toen ik nog niet was doordrongen van het einde. De verloren vanzelfsprekendheid maakte plaats voor nieuwe. Zoveel inzichten uit deze periode zijn zo normaal voor mij, dat ik niet anders kan dan ze delen. De schrijver Joseph Conrad had mijn motto al uitgedacht: “The question is not how to get cured, but how to live.” Want we zitten allemaal met beperkingen, tegenslagen en veranderingen, maar weten niet altijd hoe we ermee om moeten gaan.

Geluk

Na een optreden voor Sta Op Tegen Kanker mocht ik onlangs voor TEDx een talk houden. Een indrukwekkende ervaring waarbij ik een deel van mijn verhaal vertelde. Er zal zeker nog meer volgen, want ik heb zoveel te vertellen. Geen heldenverhalen, maar nieuwe vanzelfsprekendheden.