Expeditie Martijn

Je moet er maar zin in hebben. Met een paar vreemden op een tropisch eiland verstoten van de dagelijkse gemakken proberen het zo lang mogelijk uit te houden. In je half nakie moet je je iedere dag weer afvragen hoe je aan eten komt. Met het weinige fut dat je hebt speur je het eiland af naar kokosnoten en vis. Als de honger het ergst is ben je zelfs in staat om grote rupsen, koeienogen en stierenballen te eten. Dit lijkt het meest vreselijke wat je kan overkomen, maar hoe ga je om met de verveling en je eilandgenoten. Helpen ze je te overleven, of maken ze het je moeilijk?

Het tv programma Expeditie Robinson is al ruim tien jaar een kijkcijferhit. Nederland houdt er van weg te dromen bij stille zandstranden, een eenvoudig leven, spannende opdrachten en intriges. Niet alleen vanuit de luie stoel. Deelnemen aan het programma is een wens van opvallend veel mensen.

Overlevingsdrang

Zo af en toe borrelt het bij mij ook op. Toen mijn specialist zei dat ik misschien wel immuuntolerant zou worden leek deelnemen aan Expeditie Robinson mogelijk te worden. Tot ik kort daarop uit die droom werd gesleurd en met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen. Koorts, uitdrogingsverschijnselen en een gevaarlijk lage bloeddruk waren genoeg om me naar de intensive care te brengen. Daar werd ik gekoppeld aan de hartbewaking en kreeg ik meerdere infuuslijnen in mijn armen. Met mijn ogen dicht onderging ik alles. Onbewust van enige pijn lag ik stil te genieten van mijn overlevingsdrang tot ik letterlijk bol stond van de medicatie.

Eilandraad

Uren later zag de intensivist dat ik er nog lang niet was en toch werd ik uitgeroepen tot The Best Patient. Even voelde dat als een overwinning, maar het betekent gewoon dat de afdeling overvol is en ik er het minst erg aan toe ben. De eilandraad stemde me weg. En zo vertrok ik naar de zevende verdieping waar ik vanwege besmettingsgevaar in isolatie werd gezet. Op dit nieuwe eiland kon ik op een rantsoen van droog brood, plastic plakken kaas, doorgekookte pasta en halve bakjes thee wachten totdat het beter werd. Anders dan op zo’n leeg strand is het makkelijker om de tijd te doden. Op Netflix keek ik een paar middelmatige series, het kostuumdrama Barry Lyndon van Stanley Kubrick, de briljante Spiderman animatiefilm en het hartverscheurende Call Me By Your Name. Iedere dag kreeg ik bezoek met wie ik in staat was bijzonder goede gesprekken te voeren. De zorgen zakten weg en langzaamaan werd duidelijk dat ik ook deze proef weer had doorstaan.

Robuustheid

Je ziet dat overleven mijn dagelijkse praktijk is. Aan Expeditie Robinson zou ik nooit mee mogen doen omdat ik mijn handen vol heb aan Expeditie Martijn. Terwijl thuis op de bank en in bed mijn geduld op de proef wordt gesteld blijft deze oefening in het bestaan nogal roemloos. Het swingt niet om de dagen te slijten in een kloffie, om weinig productief te zijn, om altijd maar alleen te zijn. En ook al voel ik diep van binnen een enorme trots op het incasseringsvermogen van mijn lijf. Ik weet dat die robuustheid zal verdwijnen en mijn eind zal komen. Ooit.

Vond je dit verhaal interessant, lees dan ook: Thuis zijn of De finish

Dit zijn mijn dessert island discs. Vertel me, welke muziek neem jij mee naar een onbewoond eiland?