Identiteit

Kijk je wel eens naar First Dates? Het Britse dating programma waar mogelijke stellen tijdens een etentje hun allereerste kennismaking hebben. Alles komt langs, jong en oud, straight en gay, upper en lower class, maar er is één ding dat alle deelnemers gemeen hebben. Nadat ze zich aan elkaar voorstellen is de openingsvraag steevast: Wat voor een werk doe je? Met zo’n vraag weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Pas wanneer je een identiteit kan bepalen lijkt er ruimte voor een gesprek te ontstaan. Is het daarom dat we zo’n belang hechten aan wie we zijn?

Carrierepatiënt

Na een betrekkelijk korte carrière werd ik doodziek. Ik was geen directeur meer. Geen figuur die wat te vertellen had over de artiesten waar hij mee omging of hoe hij de gasten in het theater naar het zin wilde maken. Als ik nieuwe mensen ontmoette dan had ik moeite om een gesprek aan te knopen. De onvermijdelijke vraag: Wat doe je in het dagelijks leven? Kon ik niet op een interessante manier beantwoorden. Natuurlijk deed ik pogingen: Ik ben gepensioneerd of ik ben rentenier. Want wat voor een indruk maakt het als ik mijn dagen thuis of in het ziekenhuis doorbreng? Als carrièrepatiënt was ik het vooral zat om over mijn klachten te praten. Ziek zijn heeft weinig status omdat mensen niet geconfronteerd willen worden met lijden.

Onzekerheid

Het is niet alleen mijn eigen ervaring. Anderen stoeien ook met wie ze willen zijn. Van jongs af aan zijn sporters, brandweermannen en dokters de helden waar we een voorbeeld aan willen nemen. Dat is nog best onschuldig, maar ik begrijp dat de kinderen van vandaag vooral influencer willen worden. Dan ben je namelijk fotomodel, marktkoopman en acteur in één en voeg je werkelijk niets van waarde toe. Anderen denken dat als ze hun identiteit ontlenen aan een ander nog iets voor kunnen stellen. Maar goed, maken we ons niet veel te druk om wie we moeten zijn om indruk te maken? Al die onzekerheid is er in ieder geval niet als dat niet meer hoeft.

Gewoon huisman

Zo hoef ik met mijn onsterfelijke lijf op niemand meer indruk te maken en kan ik thuis mijn dagen slijten. ‘Je wordt gewoon huisman’ zeiden de mensen toen ik voor de rest van mijn leven niet meer hoefde te werken. En nou is er niks mis met het zijn van huisman, ook al klinkt het zo ‘gewoon’. Dat wat voor mij normaal is geworden, is voor een ander een compleet vreemde wereld. En daarom ben ik mijn gedachten over leven en ziek zijn op papier gaan zetten. In eerste instantie deed ik dat alleen voor mijzelf. Vervolgens ben ik ze gaan publiceren op mijn site. Ze worden steeds meer gelezen en ik word vaak positief verrast door vele reacties. De afgelopen maanden werd ik aangesproken als blogger, schrijver en zelfs filosoof. Dat zijn beroepen die ik mezelf bij een eerste kennismaking nooit zou toedichten. Maak je daarom niet druk om je identiteit, als je doet wat je moet doen, dan komt die vanzelf.

Vond je deze blog interessant? Lees dan ook: Doodsbedreiging