Kankerfamilie
Je mag gerust zeggen dat ik uit een kankerfamilie kom. We hebben allemaal in meer of mindere mate lijfelijk met kanker te maken gehad. En mocht je na mijn laatste blog denken dat ik de kankerkampioen ben, dan heb je het mis. Mijn vader spande de kroon tot hij op een gegeven moment keihard werd ingehaald door oom Jaap. Het begon een paar maanden geleden in zijn nieren en het woekert nu in zijn hele lijf. Behandelen heeft nooit zin gehad. Hij gaat heel snel dood.
Visie
Onze Jaap is een uitzonderlijk mens. Hij is zolang ik leef onderdeel van het gezin. Vroeger noemden we hem ome Japie, maar dat mogen we niet meer zeggen. Hij is toch niet gek! Alleen wat zuurstofgebrek bij de bevalling, dus wat scheelt het? Jaap is daardoor de dingen niet anders gaan zien, maar hij zag andere dingen. Hoe oma’s ziel het lichaam verliet toen het haar tijd werd. Opa zou in de hemel een potje schaken tot hij weer samen met zijn vrouw zou zijn. Hij praatte vaak over hoe goed het daarboven moest zijn. Met deze comfortabele visie heeft Jaap mij van jongs af aan gerustgesteld.
Mensenhanden
Het geloof is bij mij inmiddels weggevaagd. Geloof heeft immers geen zin als je het niet ziet. De wonderen die mij in leven hielden, en het leven gaven aan mijn dochter, komen van mensenhanden. Net zoals mensenhanden mijn leven tot een hel konden maken. Als ik na de bloei door de aarde word verteerd hoop ik een goede voedingsbodem te hebben achtergelaten waarop mijn kind kan doorgroeien. Dat betekent dat er voor mij niets overblijft. Geen plek in het paradijs, laat staan in het voorgeborchte.
Engelenliefde
Als nihilist maakt het me niet uit waar Jaap na zijn dood belandt. Dat hij er zelf van overtuigd is dat hij straks bij zijn hondje Bobbie in de hemel komt is het allerbelangrijkste. We willen hem nu alleen nog maar met engelenliefde omringen en de zorg geven die hij nodig heeft. Zodat hij nog even kan ervaren wat de hemel op aarde is. We zijn dan wel een kankerfamilie, maar met onze harten is niets aan de hand.
En dan nog iets, mocht je meer willen lezen over hoe de laatste dagen van beroemde schrijvers werden beleefd, dan kan ik je het boek Het Uur Van Het Violet van Katie Roiphie aanraden. Anders lees je nog een paar vlotte blogs zoals: