Klaar met die kankerverhalen?

‘Wanneer ben je nou eens klaar met die kankerverhalen van je?’ vroeg iemand toen ik hem vertelde dat ik na zo’n 30.000 pillen eindelijk aan de laatste stap van mijn behandeling ben toegekomen: De vaccinatie. De flauwe grap dat ik die bij het consultatiebureau moest halen volgde. En ik bedacht dat ik moet uitkijken met die humor. Mensen nemen deze dingen voor waar aan. Omdat het hun voorstellingsvermogen voorbij gaat.

Alledaagse sleur

Is dan nu het moment aangebroken dat het leven weer normaal wordt? De dokter wilde toen ik dit schreef mij nog maar één keer per jaar zien. Ga ik me nu ook verliezen in de alledaagse sleur van weerberichten, voetbaluitslagen en dieetproblematiek? Mijn normen zijn behoorlijk verlegd en die liggen nu mijlenver van die sleur af. Dus, wat voor mij normaal is, hoeft voor jou nog helemaal niet zo te zijn. Waarom zou ik dan stoppen met het delen van die grootse ervaring? Er zijn niet zoveel mensen die het überhaupt kunnen navertellen. Van de tientallen makkers die ik op de afdeling heb leren kennen leeft er nu nog maar een enkeling.

Het gezondste alternatief

Nee die ervaring was zo groots dat ik nu eindelijk kan zeggen: ‘Ik had het nooit mogen missen.’ Maar voordat jij je verliest in kettingroken, onbeschermde asbestverwijdering of een schilderklus bij defensie, om ook die ervaring te krijgen, probeer ik je voorstellingsvermogen bij te schaven. Het gezondste alternatief. Dat wat je niet wil horen, maar wel moet weten.

Iedere eerste woensdag van de maand staat er een nieuw verhaal online

Vond je dit verhaal interessant? Lees dan ook: Een dag niet gelachen is om te lachen