Oud en wijs

De enige hier zonder gehoorapparaat ben ik. Met mijn aanwezigheid op dit kamermuziekfestival haal ik de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden. En toch ben ik net zo versleten als de meesten hier. Een van mijn artsen zegt dat ik dertig jaar ouder ben geworden. Dat moet ook wel, want na wat kuurtjes is mijn haar dun, ben ik vergeetachtig, heb ik een kunstheup, moet ik ‘s nachts vaak naar de plee en krijg ik pensioen.

Aftakeling

Mijn vroege ouderdom is een bijwerking op het vermijden van de dood. Misschien moet ik blij zijn met het feit dat ik er nog gewoon ben. Dat ik dan, alsof er niets gebeurd is, de stortvloed aan klachten er bij neem. Het is heel dom van mij dat ik me niet heb voorbereid op mijn aftakeling. Ook al kwam hij voor mij vlug, iedereen weet dat de balans van het lichaam kwijt raakt zodra er mankementen ontstaan. Het is langzaam falend onderhoud waar we weinig aan kunnen doen.

Waarderen

Waarom confronteer ik me hier op Schiermonnikoog met vijfenzestigplussers om mij heen? Met mensen van mijn leeftijd omgaan vind ik veel moeilijker. Zij herinneren me aan wat ik nog had kunnen hebben. De teleurstelling van verkeken kansen bespaar ik me liever door mensen te ontmoeten die met afstand hun leven kunnen bekijken. Aan hun ervaring haal ik me op en ik leer inderdaad dingen, zoals kamermuziek, waarderen waar ik anders nooit aan toe zou komen. Zonder de stress van ambitie kan ik met hen praten over gewichtige onderwerpen. We zijn gelijk.

Wijsheid

De teleurstelling van toenemende ouderdomsklachten wordt voor een groot deel tenietgedaan door om te gaan met mensen die hetzelfde ervaren. Natuurlijk zou ik het wel anders willen hebben, maar dit is simpelweg wat het is. En ik merk dat ik met de tijd meer tevreden ben met wat me overkomt. Het hoofdbestanddeel van mijn geluk moet wel liggen in dit streven naar wijsheid. Ik kan me geen belangrijker doel voorstellen dan dat.

Vond je dit verhaal interssant? Lees dan ook: Kamermuziek