Iedere eerste woensdag van de maand schrijf ik een blog over mijn ongewone patientenleven. Hoe is het om niet dood, maar ook niet beter te zijn?
We liepen door het bos bij zijn tweede huis. Hij had alles voor elkaar en dat gaf hem een gevoel van schaamte. ‘Ik weet ook niet waar ik dit aan verdiend heb,’ zei hij ‘ik
De liefde voor mijn bank was de voorgaande weken veel te groot, tot de bronchitis begon te temperen en ik vanzelf een hekel kreeg aan dat voortdurende gehang. Ik moest er weer op uit om
De enige hier zonder gehoorapparaat ben ik. Met mijn aanwezigheid op dit kamermuziekfestival haal ik de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden. En toch ben ik net zo versleten als de meesten hier. Een van mijn
Geheel tegen mijn principes gingen we afgelopen weekend met de auto boodschappen doen. Iedere beweging die ik kan maken moet ik doen. Alleen niet wanneer het regent. Mijn dochter en ik stapten uit bij de
We hadden het over de onzekerheden waarmee de jongere generatie mee dealt. ‘Het beste is om helemaal niets meer te verwachten, dan zal je ook niet teleurgesteld zijn.’ Ik kon beamen wat hij zij. Het
Zo af en toe fietsen we samen. Het liefst zonder plan kijken waar we uitkomen. Ook al is het al lang niet meer gebruikelijk groeten wij vrolijk iedereen die we tegenkomen. Dat is ons kleine
Terwijl ze de bank als trampoline gebruikte schreeuwde ze het uit. ‘Papa, ik wil heel graag pijn hebben!’ Het leek een grapje. Ik dacht dat ze solliciteerde naar de kieteldood. Voor ik mijn klauwen in
Al zolang ik mij herinner voel ik een voorkeur om alleen te zijn. Mijn vriendschappen waren vluchtig en ik trok mij regelmatig uit het gezinsleven. Ik denk dat ik een drang naar autonoom vermogen voelde,
Wie december wil overleven grijpt al gauw naar de fles. Het scheelt dat ook dit jaar veel borrels niet doorgaan. Hoe dan ook blijven er nog vier dagen over waar je gedoemd bent tot je