Terminale dagen

De paniek bij de medische staf was duidelijk merkbaar, maar toen de boodschap kwam, ontstond er rust. “We kunnen je koorts niet verlagen. Daarom groeit de kans dat je een buikvliesontsteking krijgt. Zoals het er nu voor staat kan ik jou niet beter maken” De arts schreef mijn lichaam af alsof het een auto was. Hij doet het niet meer.

Verlichting

Van de werking van auto’s heb ik nooit iets begrepen, dus waarom zou ik nu proberen te begrijpen wat er aan de hand is. Als de dood zo dichtbij komt, dan hoef je dat ook niet meer. Of anders, je begrijpt juist wel waar het precies om gaat. Boeddhisten moeten er jaren voor mediteren om in een verlichte toestand te komen, maar mij lukte dat alleen al door naar de boodschap van de arts te luisteren.

Urgentie

De managementvernieuwer Ricardo Semler zegt dat hij op vaste momenten zijn staat van verlichting bereikt. En wel op maandag en donderdag. Dan bedenkt hij: “Ik heb nog maar zes maanden te leven, dus vandaag moet ik mijn dag goed besteden”. Leven in het heden vergt urgentie en daarom drukt hij de dood tijdens zijn terminale dagen tegen zich aan. Dat is toch een mooie gedachte? Meer dan ooit bewust zijn van de tijd. Leven in het nu en niets meer uitstellen. Ook al besteed je je tijd niet meer effectief, Semler wordt er gelukkig van.

Onsterfelijkheid

Maar wat weet hij nou, behalve dat hij alleen al van zijn rente kan leven en zich over zoveel dingen geen zorgen hoeft te maken. Er is geen arts aan zijn bed verschenen met de boodschap dat zijn lichaam opgegeven is. Het daadwerkelijke gevoel voor urgentie komt alleen dan opspelen. En hoezeer ik deze mededeling ook koester als een hoogtepunt in mijn leven, ik hoef echt niet de rest van mijn leven door te janken, droevige liedjes te luisteren, keiharde grappen te maken of mijn vrienden om mij heen te hebben. Semler mag van mij zijn kracht halen uit zijn sterfelijkheid, maar ik haal juist de kracht uit mijn onsterfelijkheid. Een ander ziekenhuis wist mijn afgeschreven lichaam na het nodige sleutelwerk weer op te kalefateren. De wetenschap heeft me ouder gemaakt dan ik volgens de natuur had moeten zijn.

Tijd is echt

Semler’s ideeën vind ik over het algemeen zeer verfrissend, maar dit experiment is te vaag voor degene die nog nooit te horen heeft gekregen: “Ik kan jou niet beter maken” Daarvoor moet je het echt meemaken. Wees gewoon praktisch en geef jezelf niet zoveel deadlines. En als je leeft zonder het idee dat je je geliefden nog wat moet zeggen, dan heb je geen angst meer om dood te gaan. En vind je sneller vertrouwen in jezelf en anderen. Er is niets zo echt als de tijd. Je kan het oprekken en verkorten, maar nooit voor de gek houden.

Vond je dit verhaal interessant? Lees dan ook: Testament