Vertel iemand nooit hoe hij zich moet voelen

Voor de zoveelste keer ratelde ik mijn verhaal op. Zware behandelingen die zijn uitwerking hadden. Nou ja, iets teveel, want ik ging door de afstotingsreacties nog altijd gebukt onder een strikt regime van tientallen pillen per dag. “Maar je bent er nog. Wees blij!” zei hij met de beste bedoelingen, maar ik vond het een diskwalificatie van mijn gevoelens. Dacht hij serieus dat ik hiermee blij moest zijn? “Tja als je de dood meerdere malen in de ogen hebt gekeken, dan is het leven niet meer zo vanzelfsprekend.” Leek ik hem te bevestigen, terwijl ik niet beter wist dan dat ik het verdomde lastig vond om ‘s ochtends wakker te worden en dankbaar te zijn voor de nieuwe dag. “Ah, ik hoor het al, bij jou is het glas altijd halfvol.” Met dit suf cliché besloot hij zijn bewondering voor weer zo’n overlever. Ook al wilde ik hem nog heel duidelijk zeggen “Vertel iemand nooit hoe hij zich moet voelen”, liet ik het erbij zitten en verliet ik ongeraakt het gesprek.

Chronisch

Godzijdank wordt kanker steeds meer een chronische ziekte. Of moeten we daar wel echt blij mee zijn? Het zou mooi zijn als je na je kankertje weer fluitend met het leven door kan gaan. Maar juist als het chronisch is, dan kunnen er nog altijd serieuze beperkingen zijn die het leven er niet gemakkelijker op maken. Soms zo erg dat je je afvraagt of gewoon doodgaan niet beter was. Dat was toch de bedoeling van die ziekte?

Alwetendheid

Dat stille verlangen heeft bij mij ook gewoekerd. Want hoezeer ik ook uitblonk om iedere keer weer na een tegenslag op te krabbelen, ik leek maar niet onder het zware deken van vermoeidheid uit te komen. Blij zijn met mijn leven? Ik had eerder het gevoel van ik heb het allemaal al gezien en het is verdomd saai geworden. Ambulanceritjes, koortsaanvallen en ziekenhuisafspraken brachten de enige spanning in mijn leven. Maar ook de psychiater, die mijn alwetendheid omdoopte tot depressie. Een normale reactie op een abnormale situatie.

Intelligentie

Achteraf kon hij goed aanwijzen dat ik alle ingrediënten voor een stevige depressie in huis had: hard werken, ambities, in korte tijd tig life-events beleefd, de regelmatige flirt met de dood en als belangrijkste een goed stel hersens. Intelligentie is killing voor een relaxed en ontspannen leventje. Zeker toen ik niets meer begreep van de werking van mijn lichaam werd het moeilijk om anderen te vertellen hoe het met me ging. Als ik er met mijn verstand niet bij kon, hoe moest ik me er dan over voelen? Daarom kwam ik niet meer zo makkelijk onder de mensen en als ik zag dat mensen mijn LinkedIn profiel bekeken, maar me geen bericht stuurden, was ik in staat om hen te mailen en uit te maken voor ramptoerist. Ja ik voelde me best wel een sukkel.

Duveltje

Inmiddels hoef ik niet meer naar de psychiater. De depressie is in toom en voor zover het ooit echt is verdwenen heb ik iedere dag geluksgevoelens. Maar ik kom toch nog bij hem langs, al is het maar omdat hij dingen van mij weet die niemand anders weet. En praten helpt mij niet alleen. Ik hoor hem nog uitschreeuwen: “Man, wat is het een genot om naar je te luisteren! Ik zou jou eigenlijk moeten betalen, want ik hang aan je lippen.” En zo ben ik toch weer dat duveltje uit een doosje en wacht mij misschien wel een carrière als psychiater. Nou, in een ander leven misschien, want wie weet dat de dood ook echt het einde is?

Vond je deze blog interessant? Lees dan ook: Pijn is leven of Vechten voor je leven

Omdat er in de herfst tot Sinterklaas maar weinig valt te rijmen, heb ik een depressieve playlist in Spotify aangemaakt. De ene depressie is de ander niet. Muziek die je doet afvragen, waarom heb ik thuis geen zitkuil? Ja sommige nummers zijn wat kitscherig, maar ze vertellen je nooit hoe je je moet voelen. Want door al die melancholie mag je je ook heel erg gelukkig voelen. Zo is de fado van Misia misschien wel de meest trieste muziek die ik ken en lucht het op als ik erop jank. Troost vind ik ook in het nummer The Healing Day van Bill Fay. Niemand die hem kent, maar bij mij heeft hij zich onsterfelijk gemaakt. Net zoals Damon Albarn die met zijn zang altijd iets van somberte meedraagt, maar je toch het gevoel van hoop niet ontneemt. Zo kan je My Terracotta Heart, dat hij met Blur maakte, makkelijk de hele dag op repeat zetten. Mocht je deprimeer suggesties hebben, dan voeg ik ze graag toe.