De afgelopen week is de Stip it-actie van start gegaan op Zapp/NPO3, een bewustwordingscampagne waarbij mensen worden opgeroepen om vier stippen op hun hand te zetten. Deze stippen symboliseren belangrijke principes: ten eerste, dat men tegen pesten is en er nooit aan zal deelnemen; ten tweede, dat niemand buitengesloten moet worden en dat iedereen erbij
Het was zo makkelijk om te zijn wie ik was. Thuis in muziek en film, een ietwat eigenwijze bedrijfskundige en een theaterdirecteur, meer niet. Tot ik een diagnose kreeg en in één klap een patiënt werd. Ik probeerde naarstig mijn rol als bedrijfskundige vast te houden en ben mijn ziekte gaan managen. Tot ik er
Nederland heeft een held verloren. Of althans dat vinden wij. Zij had zelf geen held willen zijn, hooguit haar beste voorbeeld. Daarom haak ik af wanneer mensen het over kankerhelden hebben. Er is niets heldhaftigs aan het dragen van een ziekte, want je hebt immers geen andere keus. Tot de onvermijdelijke dood intreedt en we
Het wordt me vaak gevraagd: ‘Geniet je nu meer van de kleine dingen?’ Alsof je na doodziek te zijn geweest makkelijker ziet waar het om gaat. Misschien ligt het aan mij, maar ik weet niet meteen wat iemand met kleine dingen bedoelt. Is dat de bloesem die uit de knoppen wil knallen? Een warme bries
Op het moment dat ik ervan overtuigd was dat ik haar gelukkig wilde maken wist ik niet dat het zo moeilijk was. Ze is niet zo veeleisend. Een beetje lief zijn, lekker koken, grapjes maken. Een man met succes en grote woorden hoeft ze niet, maar wat heeft ze aan een man die ieder ziekenhuisbed
Op 20 juni 2020 verscheen er een artikel over mensen die doorleven na kanker in het wetenschapskatern van de Volkskrant. Hierin ook een interview door Ianthe Sahadat met mij en prachtige foto’s van Judith Jockel. Het complete artikel kan je hier lezen. Martijn van Duivenboden (44) woont in Apeldoorn met zijn vrouw en dochtertje
We moeten ons richten op een nieuw normaal. Onze premier Mark Rutte is al weken kraakhelder over de ontregeling die Covid-19 veroorzaakt. En nu deelt hij mee dat het wellicht voorgoed anders blijft met afstand houden, het omgaan met kwetsbaren, nieuwe werk en studievormen en ons winkelgedrag. Misschien was het even leuk, maar nu we
Aangeschoten door de tijdelijkheid van het leven zag ik in dat er zoveel niet toe doet. Daar heb ik echt geen Waddenstrand vol rotzooi of stikstofcrisis voor nodig gehad. De dood kwam te vaak te dichtbij en zo wist ik dat ik niets had aan mijn bezittingen. Het enige wat telde was de volgende generatie,
Bij mijn tweede chemokuur kwam ik voor het eerst op een kamer met iemand anders te liggen. Misschien was dit wel eens goed. Na wekenlang alleen op een kamer op mezelf aangewezen te zijn kon ik me ophalen aan iemand die met hetzelfde worstelde als ik. Toen hij binnenkwam had ik de sfeer er al