zorgbeleving
Beter worden is niet voor watjes
Toen ik laatst in de boekenwinkel het boek Beter worden is niet voor watjes bekeek legde ik het gauw weer weg. Want wat moest ik met weer een boek over kanker? De meeste verhalen zijn beroerd opgetekend en zijn egodocumenten waar je als lezer weinig in mee kan leven. En ook de titel sprak mij
De dood is dichtbij, de dood is ver weg
Als je mijn blogs vaker leest dan weet je dat de dood regelmatig een belangrijke rol speelt. Omdat ik zoveel heb mogen ervaren wat het is om op het randje van leven en niet leven te balanceren, is het niet gek dat ik redelijk geobsedeerd ben door de dood. Het is door het besef van
Pijn is leven
De pijn zat werkelijk overal, maar het meest nog tussen mijn benen. Dit moest een hardnekkige griep zijn, maar de huisarts vertrouwde het niet. “Kleed je maar uit en ga liggen.” En voor ik het wist had deze onbekende arts tijdens zijn invaldienst mijn edele delen in zijn blote handen. Het heeft bijna dertig jaar
De schaamte voorbij
Nadat het westelijk halfrond 2017 tot het jaar van de schaamte heeft uitgeroepen ben ik er wel klaar mee. Voor het project Vereeuwigd, waar mensen met een levensbedreigende ziekte worden gefotografeerd, ben ik uit de kleren gegaan. Niet dat ik nou perse naakt op de plaat moest. Ik wilde vooral voorkomen dat je een zweverige
Zijn we een team?
Wie mij volgt via de social media kan het niet zijn ontgaan dat ik amper hersteld van een alvleesklierontsteking met een longontsteking het ziekenhuis weer op kon zoeken. Dat klinkt heftig, maar het zijn klappen die ik na ruim vijf jaar ziekte wel op kan vangen. Dat wil zeggen mentaal. Het lichaam blijft een krakende
Zit de zorg in je karakter?
De verpleging van afdeling 3b in het VUmc had maar weinig woorden nodig om voor me te zorgen. Als ik voor de zoveelste keer moest overgeven, de rillingen van de koorts kreeg, van het pad geraakt door hallucinaties en wanneer de morfine niet meer werkte: ze waren er altijd! Voor hen een standbeeld, want hun
Tutten! Tutten! Tutten!
Voor de dokter is het makkelijk als je patiënt bent. Voor de patiënt is het makkelijk als de dokter ook dokter is. We kunnen het niet aan om mensen gewoon als mensen te zien. Inmiddels was Otto mijn vaste hematoloog geworden. En het viel inderdaad niet mee om hem als een mens te zien. Op
Terminale dagen
De paniek bij de medische staf was duidelijk merkbaar, maar toen de boodschap kwam, ontstond er rust. “We kunnen je koorts niet verlagen. Daarom groeit de kans dat je een buikvliesontsteking krijgt. Zoals het er nu voor staat kan ik jou niet beter maken” De arts schreef mijn lichaam af alsof het een auto was.
Ziekenhuizen worden de V&D van de zorg
Afgelopen week moest ik voor een check naar het VUmc in Amsterdam. Op een normale dag is zo’n ritje vanuit Apeldoorn ongeveer een uur, maar het onstuimige weer zorgde ervoor dat het verkeer vanaf Naarden dichtslibde. Door de file deed ik twee keer zo lang over mijn rit. Gebouwenloop Toen ik me op de